11 وتی دلا گوَشیت: ”هُدایا شَمُشتگ دێمی پۆشێنتگ و هچبرَ نگندیت.“
وتی دلا گوَشیت: ”هچبر چه وتی جاها سُرێنگ و جُمبێنگَ نبان نَسلانی نَسل چه کزا و بلاهان دورَ بان.“
بله تئو، او هُداوند، آیانی سرا کندئے، سجّهێن کئومانی سرا ریشکندَ کنئے.
رَدێن کارا یکدومیا دلبڈّیَ دئینت، هبر که کننت، مکسدِش وتی دامانی چێر کنگ اِنت. گوَشنت: ”کئےاِشَ گندیت؟“
نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت: ”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“ په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.
گوَشنت: ”هُدا چِه پئیما زانت؟ بُرزێن اَرشئے هُدایا اے ڈئولێن زانتکاری هست؟“
گوَشنت: ”هُداوندَ نگندیت، آکوبئے هُدا سرپدَ نبیت“.
بله شَریَتئے لهتێن زانۆگر که اۆدا نِشتگ‌اَت، وتی دلا گوَشتِش:
وهدے آ پَریسیا که ایسّا مهمان کرتگ‌اَت اے دیست، وتی دلا گوَشتی: ”اگن اے مرد پئیگمبرے بوتێن، اَلّما زانتگ‌اَتی اے جنێن که آییا دست پِر کنگ و مُشگا اِنت، کئے اِنت و چۆنێن گُنهکارے.“
