35 هما دمانا، مردئے گۆش پَچ بوتنت، زبانی هم پَچ بوت و په شَرّی هبر کنگا لگِّت.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت.
گڑا مرد سجّهێنانی دێما پاد آتک، وتی نِپادی زرتنت و ڈنّا شت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت، هُدااِش ستا کرت و ساڑات و گوَشتِش: ”ما چُشێن کار هچبر ندیستگ‌اَت.“
آسمانئے نێمگا چارتی، آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اِفَّتَه!“ (بزان ”پَچ بئے!“)
ایسّایا، مردم باز کَڈّن کرتنت که گۆن هچکَسا اے بارئوا هچّ مگوَشنت، بله همینچُک که آییا په هبر نکنگا کَڈّن کرت، مردمان هبر همینکدر گێشتر تالان کرت.
