5 آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش داشت نکرت، بَسّ لهتێن نادْراهئے سرا دستی پِر مُشت و دْراهی کرتنت.
بله زوتّ بتَچ و برئو. تانکه تئو اۆدا سرَ نبئے، من هچّ کرتَ نکنان.“ پمێشکا اے شهرئے نامِش سۆهَر کرت.
وهدے بند مِڑَگا اَتنت، مردا دیست که آکوبا زێردست کرتَ نکنان، گڑا مَگونا مُشتے جتی و آکوبئے مَگون چه بُنا در شت.
پمێشکا آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش نداشت، چێا که مردمان آییئے سرا باور نێست‌اَت.
گۆن آییا دَزبندی‌ای کرت که ”منی جنکّ مَرکیگ اِنت. بیا و وتی دستا آییئے سرا اێر مُش، تانکه دْراه ببیت و زندگ بمانیت.“
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی دستا بوتَ کنت؟ آ که باوَرَ کنت، په آییا هر چیزّ بوتَ کنت.“
هما رۆچان سردارئے پت تپیگ اَت و لاپ‌رِچێا گپتگ‌اَت. پولُس آییئے کِرّا شت، دستی بَڈّا جت و گۆن وتی دْوایا دْراهی کرت.
