48 دیستی که تْرندێن گواتے آیانی دێم په دێما کَشّگا اِنت و مرید په زهمت و هیلّتے هولیگ جنَگا اَنت. گڑا شپئے چارمی پاسا، ایسّا آپئے سرا گام جنان، دێم په آیان آتک و لۆٹتی چه آیانی کَش و کِرّا بگوَزیت.
گوَشتی: ”او منی واجهان! وتی کَسترئے لۆگا بیاێت و وتی پادان بشۆدێت. شپا همِدا بجلّێت و بامگواها سر بگرێت.“ آیان گوَشت: ”اِنّه، ما وتی شپا شهرئے چارراها گوازێنێن.“
گڑا مَردا گۆن آکوبا گوَشت: ”بِلّ نون منَ رئوان که بامگواه اِنت.“ بله آکوبا گوَشت: ”تانکه منا برکَتَ ندئیئے، ترا رئوگا نئیلان.“
وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے. جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و گواتئے بانزُلان سوار ائے.
هُداوند چه مزنێن آپانی تئواران، چه دریائے چئولانی پرُشگا مزن‌شانتِر اِنت، بُرزێن اَرشا.
شپئے چارُمی پاسا هُداوندا چه آس و جمبرئے مِنُکئے تها مِسرئے پئوج چارِت و سَربَتَگ و سَرگَردان کرت.
آ وهدا، بۆجیگ چه تئیابا دور رَستگ‌اَت، تْرند و تێزێن گوات و مستێن مئوج و چئولانی آماچ اَت.
شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن که دُزّ شپئے کجام وهد و پاسا کئیت، گڑا آگه بوتگ‌اَت و دُزّی وتی لۆگا په دُزّیا نه‌اِشتگ‌اَت.
شما نزانێت که لۆگئے هُدابُند کجام رۆچ و چِه وهدا کئیت؛ بێگاها، شپنێما، بامگواها یا سباهئے وهدا؟ پمێشکا سار و هُژّار بێت.
رۆنِندا، مرید بۆجیگئے تها گوَرمئے نیاما اَتنت و ایسّا هُشکیا تهنا اَت.
وهدے آیان ایسّا آپئے سرا گام جنانا دیست، گُمانِش کرت بلکێن روهے و جاک و سلواتِش کرت.
بَهتاور اَنت هما هِزمتکار اگن آیانی واجه شپئے دومی یا سئیمی پاسا بیئیت، بگندیت که آگه اَنت.
اَنچُش که هما مێتگئے نزّیکّا آتک و رَستنت که اۆدا رئوگی اَتنت، ایسّایا اے دابا پێش داشت که آییا دورتر رئوگی اِنت.
آ، نه چه هۆنا پێدا بوتنت و نه چه جِسمی واهگ و انسانی لۆٹان، آ چه هُدایا پێدا بوتنت.
