36 مردمان بگوَش تان اے کِرّ و گوَرانی مێتگ و بازاران برئونت و په وت وَرد و وراک بگرنت.“
بله ایسّایا جوابے ندات. نون مریدان دَزبندی کرت: ”اِشیا یَل کن، گلّێنی، مئے رَندا کپتگ و باز کوکّار کنگا اِنت.“
پِتْرُسا آ یکّ کِرّے کَشّت و په ایراز گوَشتی: ”او هُداوند! هُدا چُش مکنات. گۆن تئو هچبر اے پئیما نبیت.“
وهدے آییئے سیاد و وارس سَهیگ بوتنت، آییئے برگا آتکنت، چێا که لهتێنا گوَشتگ‌اَت که آ سار نه‌اِنت.
مریدان گوَشت: ”او واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ، اَنگت هم جُستَ کنئے: ’کئیا منی پُچّ دست جتنت؟‘“
رۆنِندا، مرید آتکنت و گوَشتِش: ”نون بێوهد اِنت و اے گِستاێن جاگهے.
بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت آیان وراک بدئیێت.“ مریدان درّاێنت: ”گڑا ما برئوێن و دو سَد دینارئے نگن بگرێن و اشان بدئیێن که بوَرنت؟“
