33 بله هما جنێنا که اے کار کرتگ‌اَت، زانتی که آییا چۆن بوتگ و په تُرس و لَرز آتک، ایسّائے پادان کپت و اے کارئے راستێن هبر و هالی داتنت.
او هُداوند، منی هُدا! تئیی گوَرا په کُمکا پریاتُن کرت و تئو منا چه ناجۆڑیا دْراه کرت،
او سجّهێن هُداتُرسان! بیاێت و بِشکنێت، هما چیزّانَ گوَشان که په من کرتگ‌اَنتی.
آیان سکّ تُرست و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“
ایسّا اَنگت چارێن نێمگان چارگا اَت که کئیا اے کار کرتگ.
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو و چه وتی ناجۆڑیا دْراه ببئے.“
گۆن پرێشتگئے گِندگا، زَکَریا بَه مَنت و آییئے جسم و جانا تُرسے کپت.
چه اے هبرئے اِشکنگا، مَریم باز پرێشان بوت و دلا گوَشتی: ”بارێن، اے ڈئولێن هال و هئوال کنگئے مانا چے اِنت؟!“
وهدے جنێنا زانت که اے هبر چێر دئیگَ نبیت، گڑا لَرزانا آتک و ایسّائے پادان کپت. آییا سجّهێنانی دێما گوَشت که چێا ایسّائے کباهی دست پِر کرتگ و چِه پئیما، هما دمانا چه وتی نادْراهیا رَکّتگ.
