14 رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگ‌اَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگ‌اَت.
گڑا ایسّا هما شهر و مردمانی مئیاریگ کنگا لگّت که وتی گێشترێن اَجَبێن کاری هما شهران کرتگ‌اَتنت، چێا که آیان چه وتی بدێن کاران تئوبه نکرتگ‌اَت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شمئے کَمباوریئے سئوَبا. شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما اے کۆها گوَشتَ کنێت که ’چه اِدا بکِنز و اۆدا برئو،‘ کۆهَ کِنزیت. هچّ چیزّ په شما نبوتنی نه‌اِنت.
وهدے آیان ایسّا دیست پرستشِش کرت، بله لهتێن اَنگت شکّ اَت.
ایسّایا گوَشت: ”شما همینکدر ناسرپد اێت؟ هچّ وراکئے ورگ مردما سِلّ و ناپاکَ نکنت،
کاسِدان، جنێنانی هبر بے سر و بُنێن هبر زانت و باوَرِش نکرتنت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”او ناسرپدان! په نبیانی سجّهێن هبرانی باور کنگا شمئے دل کۆر اِنت.
آ دگه مُریدان گوَشت: ”ما هُداوند دیستگ.“ بله آییا گوَشت: ”من تانکه آییئے دستانی سرا مێهانی ٹَپّان مگِندان، تانکه وتی لَنکُکا مێهانی ٹَپّان و وتی دستا آییئے کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر مکنان، باوَرَ نکنان.“
هشت رۆچا رَند، وهدے مُرید پدا هما لۆگا یکجاه بوتنت، توما هم گۆن اَت. لۆگئے دروازگ کُبل اَتنت، بله اَنگت هم ایسّا آتک و آیانی نیاما اۆشتات و گوَشتی: ”اێمنی و سلامتی په شما.“
نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“
اے چیزّان و رَند، تِبِریَهئے مَزَن‌گوَرمئے لَمبا، پدا ایسّایا وتا مُریدانی دێما زاهر کرت. آییئے زاهر بئیگ اے ڈئولا اَت:
چه وتی جاه جنَگا پد، اے سئیمی رَند اَت که ایسّا مُریدانی دێما زاهر بوت.
مَرکئے سکّیئے سَگّگا رَند، وتی کاسِدانی دێما زاهرَ بوت و گۆن بازێن گواهیان پَدّریَ کرت که چه مُردگانی نیاما زندگ بوتگ و جاهی جتگ. آییا، تان چِلّ رۆچا وتا کاسِدانی دێما زاهرَ کرت و گۆن آیان هُدائے بادشاهیئے بارئوا هبریَ کرت.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.
