70 بله پِتْرُسا پدا نمَنِّت. کمّے رَندترا، آ که اۆدا اۆشتاتگ‌اَتنت، پدا گۆن پِتْرُسا گوَشتِش: ”اَلّما تئو چه همایان ائے، چێا که تئو هم جَلیلیے ائے.“
بله آییا نمَنِّت و گوَشتی: ”نه، منَ نزانان و سرپدَ نبان که تئو چے گوَشگا ائے.“ گۆن اے هبرا، دێم په دروازگا رهادگ بوت. همے دمانا کرۆسا بانگ دات.
آ مۆلدا یکّ برے پدا پِتْرُس دیست و گۆن آیان که اۆدا اۆشتاتگ‌اَتنت، گوَشتی: ”اے مرد هم چه همایان اِنت!“
بله پِتْرُسا سئوگند وارت و گوَشت: ”منی سرا هُدائے نالَت بات اگن درۆگ ببندان. اے مردا که شما گوَشێت، منیَ نزانان.“
گڑا، په بَه مانگی و هئیرانی گوَشتِش: ”بارێن، اے که هبر کنگا اَنت جَلیلی نه‌اَنت؟
