32 ایسّا پێسر و مرید آییئے رَندا، اورشَلیمئے نێمگا رئوگا اَتنت. مرید، هئیران و بَه مانگ اَتنت و آ دگه همراهانی دلا، تُرس و بیمّے ودی بوتگ‌اَت. ایسّایا آ دوازدهێن مرید کِرّێا برتنت و گوَشتی که گۆن آییا چے بئیگی اِنت.
آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”هُدایا اے زانت شمارا داتگ که آسمانی بادشاهیئے رازان سرپد ببێت، بله آ دگه مردمانا نداتگی.
مردمان په هئیرانی وت‌مان‌وتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
بے دَروَر و مِسالان هچّ هبریَ نکرت، بله وهدے گۆن وتی مریدان تهنا بوت، گڑا سجّهێن مِسالی په آیان مانا کرتنت.
پدا ایسّایا په اِهوت و هَلوتا دێم گۆن مریدان کرت و گوَشتی: ”بَهتاور اَنت هما چمّ که هرچے شما دیستگ آ هم بگندنت.
چه اے هبران و رَند، ایسّا پێسر و پێشگام دێم په اورشَلیما رئوگا اَت.
وهدے ایسّائے چست بئیگ و آسمانا رئوگئے وهد نزّیکّ بوت، گڑا گۆن دلجمێن شئورے دێم په اورشَلیما راه گپت.
توما که آییئے دومی نام دیدیموس اَت، گۆن آ دگه مُریدان گوَشتی: ”بیاێت، ما هم رئوێن که گۆن ایسّایا هۆر بمرێن.“
مُریدان گوَشت: ”او استاد! انّون یَهودی تئیی سِنگسار کنگئے سرا اَتنت. پدا همۆدا رئوگَ لۆٹئے؟“
