19 هُدائے هُکمان هم تئو زانئے: هۆن مکن، زِنا مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، دگرئے مالا مئوَر، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.“
ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا، کَسّ نێک نه‌اِنت.
تئو هُدائے هُکمانَ زانئے: ’زِنا مکن، هۆن مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.‘“
پرچا که ”زنا مکن“، ”هۆن مکن“، ”دُزّی مکن“، ”تَماه مکن“ و آ دگه هُکم گۆن همے هبرا گوَنڈ گِرگَ بنت: ”گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.“
پرچا که هچکَس چه شَریَتئے کار بندگا هُدائے دێما پهرێزکار زانگَ نبیت، چێا که شَریَت مردما سرپدَ کنت که گناه چێے.
منا بگوشێت، شما که شَریَتئے پابند بئیگَ لۆٹێت، نزانێت که شَریَت چے گوَشیت؟
چێا که سجّهێن شَریَتئے مَجگ همے یکّێن هُکم اِنت: ”وتی همساهگا وتی جندئے پئیما دۆست بدار.“
کَسّ په وتی هئوَسا براتئے اِزّتا دست مجنت و چه آییا پائِدگ چِست مکنت، چێا که هُداوند هر گَندَگێن کارئے سِزایا دنت، اَنچۆ که ما پێسرا شمارا هُژّار کرتگ و گوَشتگ.
آییا که گوَشتگ: ”زنا مکن،“ اَنچُش هم گوَشتگی: ”هۆن مکن.“ نون اگن زنا مکنئے بله هۆن بکنئے، تئو شَریَت پرۆشتگ.
