21 تئیی دل هما جاها رئوت که مال همۆدا اِنت.
او سْیَه‌مارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.
چَمّ، جِسم و جانئے چِراگ اِنت. اگن تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، گڑا تئیی سجّهێن جِسم و جان رُژناگَ بیت.
شمئے دل هما جاها رئوت که مال همۆدا اِنت.
ترا اے هِزمتکاریا هچّ بهر و وَنڈے نێست، چێا که تئیی دل گۆن هُدایا تچک و راست نه‌اِنت.
منِ پولُس اے گپّا دستِ وت نبشته کنگا آن: ”مَنِشَ دئیان و ترا نگوَشان هم که ترا اے نۆکێن زند منی برکتا رستگ و تئو منی وامدارئے.“
چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا شمارا رهمت و اێمنی سر بات.
