19 پمێشکا اگن کَسے چه شَریَتئے پرمانان گوَنڈترێنے سُست بگیپت و کار مبندیت و دگران هم اَنچُش درس و سَبکّ بدنت، آ، آسمانی بادشاهیا کَسترێن زانگَ بیت. بله کَسے که اے پرمانانی سرا کارَ کنت و دگران هم سۆجَ دنت، آسمانی بادشاهیا مزن زانگَ بیت.
شمارا راستێنَ گوَشان که هچّ ماتا پاکشۆدۆکێن یَهیائے وڑێن بێمَٹّێن چُکّے نئیاورتگ. بله آسمانی بادشاهیا، هما که چه سجّهێنان کَستر اِنت، آ چه یَهیایا هم مستر اِنت.
او پَریسیان! بَژن و اَپسۆز په شما که پورچێنک و سَداپ و اے دگه کاهُکانی سرا دَه‌یَکَّ دئیێت بله چه دادرسی و اِنساپ و هُدائے مِهرا بێهئیال و بێتْرانگ اێت. دْرێگتا، شما اے کار بکرتێننت و آ هم یله مداتێننت.
گۆن مریدان گوَشتی: ”هرکَس که په منی نامئیگی اے کَسانێن چُکّا گۆن وشواهگی بزوریت و وتی گوَرا بداریت، بزان آییا منا زرتگ و مَنِّتگ. هرکَس که منا بمَنّیت هما هُدایا مَنّیت که منا راهی داتگ، چێا که چه شما، هما مستر اِنت که وتا چه سجّهێنان کَسترَ زانت.“
چێا مگوَشێن: ”بیاێت بدی کنێن تان بَر و سَمری نێکی ببیت“؟ هما پئیما که لهتێن مردم مارا بُهتامَ جنت و گوَشیت که ما چُش گوَشگا اێن. آیانی هَکّ اِنت که مئیاریگ کنگ ببنت.
اے گپّ راست اِنت و منَ لۆٹان که تئو اے تالیمئے سرا زۆر بدئیئے، تانکه هما مردمان که وتی اُمێت گۆن هُدایا بستگ، وتی دلگۆشا گۆن شَرّێن کاران بکننت. اے شَرّێن هبر اَنت و په هرکَسا پائِدَگمَند اَنت.
بله منا چه تئو یکّ گِلَگے هست که تئو هما جنێن، ایزابِلا سگّگا ائے که وتا پئیگمبرے گوَشیت. آ تالیم دئیگا اِنت و منی هِزمتکاران گُمراه کنگا اِنت. آیان بێراه و رهبندێن وپت و واب و هما کُربانیگانی ورگئے سۆجا دئیگا اِنت که په بُتان کنگ بوتگ‌اَنت.
