8 نون شئیتانا یکّ سکّێن بُرزێن کۆهێئے سرا برت و چه اۆدا دنیائے سجّهێن بادشاهی و آیانی شان و شئوکتی پێش داشتنت و
بادشاها گوَشت: ”اے هما مزنێن بابِل نه‌اِنت که من گۆن وتی زبردستێن زۆرا اَڈّ کرت که منی پُرمڑاهێن شان و شئوکتا زاهر بکنت و منی شاهی کَلات ببیت؟“
اگن کَسێا سجّهێن دنیا برسیت، بله وتی ساها بباهێنیت، گڑا آ چۆنێن سۆبے بارت و چے کَٹِّتَ کنت؟ مردم وتی ساها په چِه کیمّتے بها زُرتَ کنت؟
پدا شئیتانا ایسّا پاکێن شهرا برت و مزنێن پرستشگاهئے دیوالئے بُرزترێن جاگها اۆشتارێنت و
چێا که پت چُکّا دۆستَ داریت و هرچے که وتَ کنت، چُکّا هم سۆجَ دنت. چُکّا دگه مسترێن کار هم سۆجَ دنت تانکه شما هئیران و هبَکّه ببێت.
پرچا که: ”انسان چۆ کاه و سبزگا اِنت و شان و شئوکتی چۆ کاهئے پُلّا. کاه و سبزگَ مرنت و پُلّ هم کپنت.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“
