رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
اِشیا اَبێد، شمئیگ و مئے نیاما، یکّ اَنچێن جُهلێن دَرَگے بُرّگ بوتگ که نه مئے نێمگئے مردم شمئے گوَرا شتَ کننت و نه شمئے نێمگئے مردم مئے کِرا آتکَ کننت.‘
شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی هبرا بِشکنت و منی دێم دئیۆکئے سرا ایمان بیاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت و هچبر مئیاریگ کنگَ نبیت، بزان آ چه مَرکا گوَستگ و زندا سر بوتگ.
تانکه، هما پئیما که گناها چه مَرکئے راها بادشاهی کرت، رهمت هم چه پاکی و پَلگاریا بادشاهی بکنت و چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها مارا دێم په نمیرانێن زِندا ببارت.
هما مردم که وتی جندئے گُنهکارێن سَرشتئے رِدا کِشیت، چه گُنهکارێن تَب و سَرِشتا تباهیَ رُنیت. بله هما که پاکێن روهئے رِدا کِشیت، پاکێن روهئے برکتا اَبدمانێن زندَ رُنیت.
بله لگۆر و ناباور و هما که بَژّناک اَنت، هۆنیگ و زِنهکار و جادوگر و بُت‌پرست و سجّهێن درۆگبند، اِشانی آسر اِش اِنت که آسئے گوَرما گۆن آس و گۆکُرتا سۆچگ ببنت. اے دومی مرک اِنت.“
