26 آییئے هُدابُندا پَسّئو دات: ’او نابود و بێکارێن گُلام! وهدے تئو زانت من نکِشتگێنَ رُنان و اۆدا که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگُن، مُچَّ کنان و بران،
گڑا هُدابُندا آ گُلام لۆٹت و گوَشتی: ’او رَدکارێن گُلام! من وام ترا پمێشکا بَکشتنت که تئو گۆن من باز مِنَّت و زاری کرت.
بازێنێا وتی شال و چادر راهئے سرا چێرگێجان کرتنت، دگه بازێن مردمێا درچکانی ٹال و تاک بُرِّت و راهئے سرا اێر کرت.
نون هما هِزمتکار آتک که آییا یکّ تالانتے رَستگ‌اَت، گوَشتی: ’او واجه! من زانتگ که تئو تْرندێن مردے ائے، نکِشتگێنَ رُنئے و چه همۆدا مُچَّ کنئے و برئے که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگِت.
پمێشکا چه تُرسا من تئیی داتگێن تالانت زمینا کلّ کرت، اِش اِنت تئیی زَرّ.‘
گڑا باید اِنت تئو منی داتگێن زَرّ بیاجی و باپاریێئے کِرّا اێر بکرتێننت تانکه چه وتی سپرئے پِر تَرّگا رَند، من وتی زَرّ گۆن بْیاجان بگپتێننت.
