12 چه گُمراهی و ناشَریا، بازێن مردمانی نیاما مِهر و دۆستی کمَّ بیت.
بازێن درۆگێن پئیگمبر جاهَ جننت و بازێنێا گُمراهَ کننت.
بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت.
پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وت دور کنێت و په بێکِبری و نَرمدلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست.
چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان.
من تئیی کارانَ زانان که تئو نه سردمِهر ائے و نه گَرم‌جۆش. دْرێگتا تئو یا سارت بوتێنئے یا گرم.
