22 هرکَس که آسمانئے سئوگندا وارت، هُدائے تَهت و آ تَهت نندۆکئے سئوگندا وارت.
هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
بله من شمارا گوَشان، هچبر سئوگند مئوَرێت، نه په آسمانا، چێا که هُدائے تَهت اِنت،
’هُداوندَ گوَشیت: ”آسمان منی تَهت اِنت و زمین منی پادانی چێرئے پَدَگ، شما په من چِه پئیمێن لۆگے اَڈّ کرتَ کنێت یا که منی آرامجاه کجا بیت؟
