4 گڑا آییا دگه لهتێن گُلام راه دات و هُکمی کرت که گۆن هما لۆٹتگێن مردمان بگوَشنت: ’شامُن تئیار کرتگ، کاییگر و پابُندی گوَسک هِلار کنگ بوتگ‌اَنت و هر چیزّ تئیار اِنت، بیاێت آرۆسئے مهمانیا گۆن ببێت.‘
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
رندا چه پێسریگێنان گێشتر هِزمتکاری راه دات، بله باگپانان گۆن آیان هم همے ڈئولا کرت.
بله پَرواهِش نکرت و هرکَس وتی کارئے نێمگا شت، یکّے ڈگارانی نێمگا و یکّے دێم په وتی سئوداگریا.
گڑا گۆن وتی گُلامان گوَشتی: ’آرۆسئے مهمانی تئیار اِنت، بله هما که لۆٹگ بوتگ‌اَتنت، آیگئے لاهک نه‌اتنت.
مهمانیئے رۆچا، گۆن وتی گُلاما گوَشتی: ’برئو منی مهمانان بگوَش: ”بیاێت که هر چیزّ نون تئیار اِنت.“‘
بله وهدے پاکێن روه شمئے دلانَ نندیت، شمارا وس و واکَ رسیت و اورشَلیمئے شهرا، یَهودیَه و سامِرَهئے دَمگان، تان سَرجمێن دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران هم، په من شاهدیَ دئیێت و منی وشّێن مِستاگا رَسێنێت.“
آ وهدا، پولُس و بارنابایا گۆن دِلێری آیانی پَسّئوا گوَشت: ”مارا چه سجّهێنان پێسر، هُدائے هبر گۆن شما گوَشگی اَت، بله شما هُدائے هبرا نمَنّێت و وتا اَبدمانێن زِندئے لاهکَ نزانێت، نون ما درکئومانی گوَرا رئوێن.
آ که وتی چُکّئے پرواهی نکرت و په مئیگی چه آییا سر گوَست، گۆن آییا هئوار، آ دگه سجّهێن چیزّان هم مارا ندنت؟
