12 بادشاها چه آییا جُست کرت: ’همبل! بے سوری پۆشاکا، تئو چۆن تۆکا پترتگئے؟‘ بله آییا هچّ پَسّئو دات نکرت.
نێکدِلِشَ گِندنت و شادمانیَ کننت و هر بدکار وتی دپا بندَ کنت.
باگئے هُدابُندا گۆن یکّێا گوَشت: ’او منی سنگت! من گۆن تئو ناهَکّی نکرتگ. تئو وت گۆن من رۆچے یکّ دینارێا نمَنِّتگ؟
ایسّایا گوَشت، ”او همبل! په هما کارا که آتکگئے، بکنی.“ گڑا دێما آتکنت، ایسّااِش گپت و دَزگیر کرت.
پمێشکا شمارا گوَشان، اگن شمئے پهرێزکاری و شَرکِردی چه پَریسی و شَریَتئے زانۆگرانی کِردا گێشتر مبیت، هچبر آسمانی بادشاهیئے دروازگا پُترت نکنێت.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
چێا که تئو زانئے که اے گُمراه و گُنهکارێن مردمے و وتی جندئے گُناهان بار اِنت.
