32 چێا که یَهیا پهرێزکاریئے راه و رستَها شمئے کِرّا آتک، بله شما آییئے سرا ایمان نئیاورت. سُنگی و بَدکارێن جنێنان آییئے سرا ایمان آورت و شما اے چیزّ گۆن وتی چمّان دیست، بله اَنگت شما تئوبه نکرت و آییئے سرا ایمان نئیاورت.
یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت: ’جِنّی پِر اِنت،‘
شمئے هئیالا، یَهیایا چه کجا پاکشۆدی دئیگئے اِهتیار رَستگ‌اَت، چه آسمانا یا چه انسانئے نێمگا؟“ آیان وت‌مان‌وتا شئور و سَلاه کرت و گوَشتِش: ”اگن بگوَشێن چه آسمانا اَت، گڑا مارا گوَشیت: ’په چے آییئے سرا ایمانۆ نئیاورت؟‘
چه اے دوێنان کجام بَچّا وتی پتئے هبر زرت؟“ آیان پَسّئو دات: ”ائولیگا.“ ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”باور کنێت، سُنگی و مالیاتگیر و بَدکارێن جَنێن چه شما پێسر هُدائے بادشاهیا رئونت.
اگن تهنا گۆن هما مردمان مِهر کنێت که گۆن شما مِهرَ کننت، گڑا شمارا چۆنێن مُزّے رسیت؟ سُنگی و مالیاتگیر همے ڈئولا نکننت؟
وتی هلاپێن مردمان په نرمی راستێن راها سۆج بدنت، بلکێن هدا آیان مۆه بدنت که تئوبه بکننت و راستیئے زانتا سر ببنت،
اے مردمان، اگن چه پاکی و پهرێزکاریئے راها هچّ مزانتێن، په آیان گهتر اَت چه اِشیا که زانگا و رند، چه اے پاکێن هُکما ببجّنت که آیانی سپرده کنگ بوتگ.
من آییارا وهد داتگ که بلکێن تئوبه بکنت، بله آ چه وتی زِنهکاریا پشۆمان بئیگَ نلۆٹیت.
