2 آییا، رۆچ‌مُزّ یکّ دینارے گیشّێنت و کارِنده په کارا باگا رئوان داتنت.
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
آسمانی بادشاهی، باگێئے هما هُدابندئے پئیما اِنت که په وتی انگوری باگا، کارِندهئے شۆهازا ماهلّه در کپت.
باگئے هُدابُندا گۆن یکّێا گوَشت: ’او منی سنگت! من گۆن تئو ناهَکّی نکرتگ. تئو وت گۆن من رۆچے یکّ دینارێا نمَنِّتگ؟
کِساس سئے ساهتا رَند در آتک و دیستی لهتێن کارنده بازارا بێکار اۆشتاتگ.
همایان که رۆنندئے نزّیکّا کار بُنگێج کرتگ‌اَت، هرکَسا یکّ دینارے مُزّ رَست.
چه هما زَرّان که په مالیاتا دئینت، یکّے منا پێش بدارێت.“ آیان یکّ دینارے پێش کرت.
گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”کِشار باز اِنت بله رُنۆک کمّ.
ایسّایا آیانی اے دوتل و دوپۆستی زانت و گوَشتی: ”چیا منا چَکّاسگا اێت؟ یکّ دینارے بیارێت تان بچاران.“
چێا که آ، هُداوندئے چمّان مزنێن مردمے بیت. نباید اِنت شراب و دگه هنۆش و بێسار کنۆکێن چیزّان دپ پِر بکنت و بوارت. آ، ماتئے لاپا چه هُدائے پاکێن روها پُرَّ بیت.
دومی رۆچا، کاروانسرائے هُدابُندی دو دینار دات و گوَشتی: ’اے مردئے هئیالداریا بکن، اگن چه اے زَرّان گێشتر پَکار بوت پِر ترّگئے وهدا ترا دئیان.‘“
”منا یکّ دینارے پێش بدارێت، اِشیئے سرا کئیی نام و نَکش پِر اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”کئیسَرئے.“
ترا سرجمێن پاکێن کتابئے زانت چه گْوانزگا گۆن اِنت. اے کتاب ترا سرپد کرتَ کنت که چۆن ترا ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا نجاتَ رسیت.
من چه چارێن سَهدارانی درنیاما تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”کیلوے گندم په رۆچێئے مُزّا و سئے کیلو جئو په رۆچێئے مُزّا، بله رۆگن و شرابئے کیمّتا کار مدار.“
