17 اورشَلیمئے رئوگئے وهدا، راها، ایسّایا دوازدهێن مرید یکّ کِرّے برتنت و گوَشتی:
گڑا هُداوندا گوَشت: ”آ کار که منا کنگی اِنت، چه اِبراهێما چێری بدئیان؟
آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”هُدایا اے زانت شمارا داتگ که آسمانی بادشاهیئے رازان سرپد ببێت، بله آ دگه مردمانا نداتگی.
وهدے ایسّا کئیسَریَه پیلیپیئے سرڈگارا آتک، چه وتی مریدان جُستی کرت: ”مردم انسانئے چُکّئے بارئوا چے گوَشنت، من کئے آن؟“
اے دگه رۆچا، هما مزنێن رُمب که په ائییدا آتکگ‌اَت، وهدے اِشکُتِش که ایسّا اورشَلیمئے راها اِنت،
چه اِد و رند شمارا گُلام و بندهَ نگوَشان، چێا که گُلامَ نزانت واجه چے کنت. من شمارا وتی دۆست گوَشتگ چێا که هرچے که من چه پتا اِشکتگ، شمارا گوَشتگُن.
بله په سجّهێن مردمان نه، په هما شاهدان که آییا وت چه پێشا گچێن کرتگ‌اَتنت، بزان په ما که ایسّائے جاه جنَگا رَند، گۆن آییا هۆر وارت و نۆشت.
