اے بارئوا اَنگت پِگر کنگا اَت که آییئے وابا اَناگت هُداوندئے پرێشتگے آتک و گوَشتی: ”ایسُّپ، او داوود بادشاهئے چُکّ! چه وتی دِشتار مَریمئے زورگ و لۆگا برگا متُرس، چێا که آییا اے لاپ‌پرّی، چه پاکێن روها رَستگ.
وهدے هیرودیس سهیگ بوت که نجومیان آ رَد داتگ، باز زهر گپت. پرمانی دات: ”بئیت‌لَهِم و کِرّ و گوَرئے دو سالیگ یا کَسترێن سجّهێن مردێن‌چُکّ کُشگ ببنت.“ اَنچُش که آییا پێسرا نجومی جُست و پُرس کرتگ‌اَتنت، هما هسابا اے وهدی گیشّێنت.
وهدے پِتْرُسا هۆش کرت، گوَشتی: ”نون من په دلَ زانان که هُداوندا وتی پرێشتگ راه داتگ و منا چه هیرودیسئے دستا و چه هما بد و بلاهان رَکّێنتگ که یَهودی آیانی وداریگ و رهچار اَتنت.“
یکّ اَناگت چه هُداوندئے نێمگا پرێشتگے آتک و آ کۆٹی رُژناگ بوت. پرێشتگا پِتْرُسئے کَش و پهنات دست جت، چه وابا آگه کرت و گوَشتی: ”هئیّا، پاد آ.“ زمزیل چه پِتْرُسئے دستان بُتک و کپتنت.
