33 اَنچُش که منا تئیی سرا بَزّگ بوتگ‌اَت، ترا هم باید وتی وامدارئے سرا بَزّگ بوتێن.‘
گڑا هُدابُندا آ گُلام لۆٹت و گوَشتی: ’او رَدکارێن گُلام! من وام ترا پمێشکا بَکشتنت که تئو گۆن من باز مِنَّت و زاری کرت.
هُدابُند زهر گپت و آ گُلامی تان سَرجمێن وامانی دئیگا بند کناێنت.
بَهتاور اَنت هما که په دگران رهمَ کننت، چێا که آیانی سرا هم رهم کنگَ بیت.
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگ‌اَنت.
