هُدایا آ، برکت دات و گوَشتنت: ”چُکّ و بَر کنێت، باز ببێت و زمینا پُرّ کنێت و زمینئے سرا هاکمی بکنێت. دریائے ماهیگ، آسمانئے مُرگ و زمینئے سجّهێن سُرِندَهانی سرا هاکمی بکنێت.“
هرکَس، چه اے کسانُکێنان که منی سرا باوَرمند اَنت یکّێا دێم په گناها ببارت، په آییا گِهتر اِنت که جِنتری تاے آییئے گردنا ببندنت و دریائے جُهلانکیان چَگل بدئینت.
اگن تئیی دست یا پاد ترا دێم په گناها ببارت، آییا بُرّ و دئور دئے، چێا که گۆن دوێن دست و پادان دۆزهئے دائِمی آسا کپگئے بدلا، په تئو شرتر همِش اِنت که لَنگ و مُنڈ، نمیرانێن زِندئے واهند ببئے.
او دُردانگان! گۆش دارێت. هُدایا اے دنیائے نێزگارێن مردم گچێن نکرتگ‌اَنت که باوَرا هستۆمند ببنت و هما بادشاهیا میراس ببرنت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان لبز و کئول کرتگ؟
