32 بۆجیگا سر کپتنت و گوات کپت و آرام بوت.
هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“
هما که بۆجیگا نِشتگ‌اَتنت، ایسّااِش ستا و سنا کنانا گوَشت: ”بێشکّ تئو هُدائے چُکّ ائے.“
آیان سکّ تُرست و وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“
گڑا گۆن آیان یکجاه بوت و بۆجیگا نِشت، گوات هم کپت و آرام بوت. مرید هئیران و هَبَکَّه منتنت،
انچۆ که مُریدان لۆٹت آییا بۆجیگا سوار بکننت، بۆجیگ مِنزلا سر بوت.
