20 سجّهێن مردمان تان سێرا وارت و مریدان اَنگت چه سر آتکگێن چُنڈان، دوازده سَپْت پُرّ کرت.
”من اِسراییلیانی نُرُنڈگ اِشکتگ‌اَنت. آیان بگوَش: ’بێگاها گۆشت و سُهبا نگنَ ورێت، لاپئے سێرا. گڑا شما زانێت که من هُداوند آن، شمئے هُدا.‘“
موسّایا گوَشت: ”هُداوند شمارا په ورگا بێگاها گۆشت و سُهبا نگنَ دنت، لاپئے سێرا، چێا که هُداوندا شمئے هما نُرُنڈگ اِشکتگ‌اَنت که شما آییئے سرا کرتگ‌اَنت. ما چے اێن؟ شما مئے سرا نُرُنڈگا نه‌اێت، هُداوندئے سرا نُرُنڈگا اێت.“
جنێن و چُکّان و اَبێد، کِساس پنچ هزار مردێن اَتنت. سجّهێنان سێرا وارت.
مریدان درّاێنت: ”اے بَرّ و گیابانا په اینچُک مردمئے وراکا، نان چه کجا بیارێن؟“
بَهتاور اَنت هما که هَکّ و اِنساپئے شدیگ و تُنّیگ اَنت، چێا که آ سێرَ بنت.
شدیگ، گۆن وشّێن چیزّان سێرلاپ و سێرێنی دست هۆرک و هالیگ رهادگ کرتگ‌اَنت.
سجّهێن مردمان لاپ‌سێرا ورگ وارت و اَنگت چه سر آتکگێن چُنڈان، دوازده سَپْت پُرّ بوت.
پیلیپُسا گوَشت: ”دو سَد دینارئے نان هم بسَّ نبیت، تُرے هرکَس کَمُّک کَمُّک بوارت.“
