5 ”یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت، تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک که پالَپاش بوتنت و بالی مُرگان چِت و وارتنت.
ڈونڈوارێن مُرگ که اے جۆنانی سرا نِشتنت، اِبراما گلّێنتنت.
هما مردمان یلهَ کنئے که چه تئیی هُکمانی راها دورَ بنت، که آیانی پرێبکاریا آسرے نێست.
گوَشتی: ”هما که شَرّێن تُهمَ کِشیت، انسانئے چُکّ اِنت.
شما جهانئے واد اێت، بله اگن وادئے تام برئوت، گڑا چۆن پدا وادۆک بوتَ کنت؟ اَبێد چه دور رێچگ و مردمانی پادمالیا نون دگه هچّ کارا نئیئیت.
لهتێن مردم راهئے سرا رتکگێن تُهمئے ڈئولا اِنت. هُدائے گال و هبر که اۆدا کِشگَ بیت، هما دمانا شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا کِشتگێن هبرا درَ کنت و بارت.
چه هر شهر و هر هَلک و هَنکێنا مردم ایسّائے کِرّا پێداک اَتنت. وهدے بازێن مردمے آتک و مُچّ بوت، ایسّایا په مِسال و دَروَر گۆن آیان گوَشت:
کَمُّکے ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتک، آ رُستنت بله زوتّ گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که زمینا نَمب نێست‌اَت.
