29 آییا پمێشکا چُش گوَشت که ایسّایا جِنّ هُکم داتگ‌اَت، اے مردا یله بدنت. جِنّا، اے مرد پێسرا هم باز رَندا گپتگ‌اَت، مردمان په زمزیل مُهر بستگ‌اَت و گِر و دار کرتگ‌اَت، بله مردا زمزیل پرۆشتگ‌اَتنت و جِنّا، آ کَشّکان کرتگ‌اَت و گیابانا برتگ‌اَت.
چێا که ایسّایا گوَشتگ‌اَت: ”او پلیتێن روه! اے مردا یله دئے.“
وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“
ایسّایا چه آییا جُست کرت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“ آییا پَسّئو دات: ”منی نام لشکر اِنت،“ چێا که بازێن جِنّے آییئے جسم و جانا پُترتگ‌اَت.
جِنّے اَناگت منی چُکّا گیپت و ژامبلێنیت و هما دمانا چُکّ جاک و کوکّارَ کنت، کَپ و گَجَّ بیت. آییا باز کمّ یلهَ دنت و لۆٹیت آییا بکُشیت.
وهدے چُکّ پێداک اَت، جِنّا ژامبلێنت و ڈگارا جت. ایسّایا جِنّ گۆن نِهرّ و هَکّلان مان بست، چُکّ دْراه کرت و پتئے دستا دات.
