27 وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و هُشکیا آتک، چه شهرئے مردمان یکّے، که جِنّی گنۆکے اَت، گۆن آییا دُچار کپت. چه بازێن وهدێا، آییا پُچّ گوَرا نکرتگ‌اَت و لۆگێا ننِشتگ‌اَت، شپ و رۆچ کبرستانا کپتگ‌اَت.
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
ایسّائے گوَرا که آتکنت دیستِش، هما مرد که پێسرا جِنّان گنۆک کرتگ‌اَت، همِدا نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت.
گڑا، گِراسیانی سرڈگارا رَستنت که جَلیلئے دَمگئے دێم په دێما، مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا اِنت.
وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“
