46 تئو منی سرا رۆگن پِر نمُشت، بله آییا منی پادانی سرا اَتر پِر مُشت.
شراب که مردمئے دلا شات بکنت و رۆگن که آیانی دێما رُژنا بکنت و نان که انسانئے دلا زۆرمند بکنت.
دژمنانی چمّانی دێما پَرزۆنگے په من پَچَ کنئے، په شَرَپ دئیگا منی سَرَگا ٹێلَ جنئے و منی جاما مُدام پُرّ کنان ائے.
من هچّ وشّێن وراکَ نئوارت. گۆشت و شراب دپ پِرَ نکرت، رۆگن پِرَ نمُشت تانکه اے سئیێن هپتگ گوَستنت.
بله وهدے رۆچگَ بئے، گڑا وتی دێم و روا بشۆد و سرا چرپ کن،
پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“
