44 گڑا ایسّایا جنێنئے نێمگا چَکّ تَرّێنت و گۆن شَمونا گوَشتی: ”اے جنێنا گندئے؟ من تئیی لۆگا آتکان، تئو منا پادانی شۆدگا ترَمپے آپ ندات، بله اے جنێنا منی پاد گۆن وتی اَرسان تَرّ کرت و گۆن مَلگۆران هُشک کرتنت.
بِلّ بچکّ په شمئے پادانی شۆدگا کَمّے آپَ کارنت، شما درچکئے چێرا آرام کنێت.
گوَشتی: ”او منی واجهان! وتی کَسترئے لۆگا بیاێت و وتی پادان بشۆدێت. شپا همِدا بجلّێت و بامگواها سر بگرێت.“ آیان گوَشت: ”اِنّه، ما وتی شپا شهرئے چارراها گوازێنێن.“
پێشکارا آ ایسُّپئے لۆگا برتنت، آپی داتنت که وتی پادان بشۆدنت و په آیانی هران کاه و کدیمئے تئیاری‌ای هم کرت.
ایسّائے پُشتا، آییئے پادانی نزّیکّا گرێوان اۆشتات، گۆن وتی اَرسان ایسّائے پادی ترّ کرت و گۆن وتی مود و مَلگۆران هُشک کرتنت و پادی چُکّت و اَتر پِر مُشتنت.
شَمونا پَسّئو دات و گوَشتی: ”منی هئیالا، هما که آییئے وام گێشتر اَتنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو شَرّ گوَشت.“
نون تْرَشتے زرتی و آپی مان کرت و مُریدانی پادانی شۆدَگ و گۆن هما لانکیگا هُشک کنگی بندات کرت که سْرێنا بستگ‌اَتی.
آ وتی شرّێن کارانی سئوَبا وَشنامێن مردمے ببیت. اَنچێن مردمے ببیت که وتی چُکّی شَرّ رۆدێنتگ‌اَنت، مهمانداری‌ای کرتگ، پلگارتگێنانی هِزمتی کرتگ، پرێشانێن مردمانی کُمکّی کرتگ و په هر پئیمێن شَرّێن کارا مُدام تئیار بوتگ.
بله شما نێزگارانی بےاِزّتی کرتگ. اے هستۆمند نه‌اَنت که شمئے سرا سِتمَ کننت و شمارا گِّرێننت و هَکدیوانانَ برنت؟
