24 وهدے یَهیائے کاسِد در کپت و شتنت، ایسّا گۆن مردمان، یَهیائے بارئوا گپّ و تْران کنگا لَگت: ”چۆنێن چیزّێئے چارگا گیابانا شتگێت؟ کَلَم و کاشئے ڈیلّێئے چارگا که گۆن گواتئے کَشّگا اے دێم و آ دێم شیکَّ وارت؟
چۆ آپا بێلَگام ائے، مستر نون تئو نمانئے، که وتی پتئے نپادان، منی گَندَلان سر کپتئے و پَلیتِت کرتنت.
آ چُکّ، رُدان و مان پاکێن روها زۆرمند بئیان اَت. چه بنی اِسراییلیانی نیاما زاهر بئیگا پێسر، گیابانانَ مَنت.
هَنّا و کئیاپا، آ وهدئے مسترێن دینی پێشوا اَتنت. هما رۆچان، هُدائے کُلئو گیابانا زَکرَیائے بَچّ، یَهیائے سرا آتک.
بَهتاور هما اِنت، که منی کارانی گِندگا ٹَگل مئوارت و ملَکُشیت.“
اگن نه، گڑا چۆنێن چیزّێئے چارگا شتگێت؟ اَنچێن مردێئے چارگا شتگێت که نرم و نازرکێن پۆشاکی گوَرا اَت؟ آ مردم که بْرَهدارێن پۆشاک گوَرا کننت و هستۆمندانی ڈئولا زِندَ گوازێننت، کَلات و ماڑیان نندۆک اَنت.
آییا چه اِشئیا نبیئے کئولا گوَشت: ”من هماییئے تئوار آن که گیابانا کوکّارَ کنت و گوَشیت، په هُداوندا راها تچک و هموار کنێت.“
اے پئیمێن مردم هُشتگێن چَمّگ و اَنچێن باپ و هُرم اَنت که توپّان آیان هر نێمگا بارت. تهارترێن تهارۆکی آیانی آسر و آکبت اِنت.
پمێشکا، او دُردانگان! نون که شما اے سجّهێن چیزّان چه پێسرا زانێت، پهرێز کنێت تان رَدکار و ناشَرێن مردم شمارا وتی گُمراهیئے نێمگا مبرنت و شما وتی مُهر و مُهکمێن زِندا مباهێنێت.
