46 وهدے شما منی هبرانی سرا کارَ نکنێت، گڑا چێا منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشێت؟
رَندا اے دگه جنکّ هم آتکنت و گوَشتِش: ’واجه، او واجه! دروازگا په ما پَچ کن.‘
نون هما هِزمتکار آتک که آییا یکّ تالانتے رَستگ‌اَت، گوَشتی: ’او واجه! من زانتگ که تئو تْرندێن مردے ائے، نکِشتگێنَ رُنئے و چه همۆدا مُچَّ کنئے و برئے که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگِت.
گڑا آ هم جُستَ کننت: ’او واجه! ما کدی ترا شدیگ، تُنّیگ، دَرپَدَر، جاندر، نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی هِزمت نکرتگ؟‘
رَد مکپێت. هُدایا کَلاگ بندگ بوتَ نکنت، چێا که مردم هما چیزّا که کِشیت، هماییا رُنیت.
هُدائے هبرا، اَنچُش سَهل و هُشکا گۆش مدارێت و وتا رَد مدئیێت، آییئے سرا کار بکنێت.
