12 دگه رۆچے، ایسّا یکّ شهرێا اَت. اۆدا مردے سرا تان پادا سْیَه‌گَرّئے نادْراهیا گپتگ‌اَت. وهدے ایسّایی دیست، آتک و دێم په چێر کپت، دَزبندی‌ای کرت: ”او واجه! اگن تئو بلۆٹئے منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“
چُشێن کارے هست که په هُداوندا گران ببیت؟ گیشّتگێن وهدا، دێمی سالا تئیی کِرّا پِرَ ترّان و سارَها مردێن‌چُکّے بیت.“
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان، سکّیان آییئے همراهَ بان، آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
پدا هُداوندا گوَشت: ”دستا وتی کباهئے تها کن.“ آییا دست کباهئے تها کرت. دستی که چه کباها در کرت، دست پوره گَرّا گپتگ‌اَت و چۆ برپا اِسپێت اَت.
وهدے ایسّا بئیت‌اَنیایا هما شَمونئے لۆگا اَت که چه جُزامئے نادْراهیا دْراه بوتگ‌اَت،
اَنچُش که ایسّا لۆگا رَست، دوێن کۆر آییئے کِرّا آتکنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا باور اِنت که من اے کارا کرتَ کنان؟“ آیان جواب دات: ”هئو، او هُداوند!“
گۆن آییا دَزبندی‌ای کرت که ”منی جنکّ مَرکیگ اِنت. بیا و وتی دستا آییئے سرا اێر مُش، تانکه دْراه ببیت و زندگ بمانیت.“
ایسّائے پادان کپت و شُگری گپت. آ، چه سامِریان اَت.
ایسّایا وتی دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان. دْراه و پاک ببئے!“ هما دمانا، سْیَه‌گَرّا مرد یله دات.
