48 ایسّایا گوَشت: ”او یَهودا! تئو گۆن چُکّگ و درۆت، انسانئے چُکّا گراێنئے؟“
زبانی چۆ ٹێلا چرپ اَت بله دلی جنگیگ، دپئے هبری چه رۆگنا نرمتر، بله کَشّتگێن زَهم اتنت.
اَنگت ایسّا گۆن مریدان هبر کنگا اَت که رُمبے مردم آتک و رَست. چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے، بزان یَهودا، آیانی رهشۆن اَت. آ، ایسّائے نزّیکّا آتک تان بچُکّیتی.
وهدے ایسّائے همراهان دیست چے بئیگا اِنت، جُستِش کرت: ”او هُداوند! وتی زَهمان بکَشّێن؟“
