35 چێا که آ رۆچ په دنیائے سجّهێن مردمانَ کئیت.
هپت رۆچا رند، اَنچێن هئورے گوارێنان که تان چِلّ رۆچ و چِلّ شپا گواریت و من وتی جۆڑ کرتگێن سجّهێن سَهداران چه زمینا گار و گُمسارَ کنان.“
بدکارانی سرا اَنگَر و گۆکُرتَ گوارێنیت، آیانی جام و پیالهئے بَهر، سۆچاک و لوارێن گوات اِنت.
جُستِش کرت: ”او هُداوند! کجا چُشَ بیت؟“ پَسّئوی دات: ”هر جاه که جۆنے کپیت، اۆدا گیتّۆ و ڈونڈوارێن مُرگ مُچَّ بنت.“
هُژّار بێت، چُش مبیت که شمئے دل په نِشه و ملاران برئوت و زِندئے پِگر و اندۆه شمئے دلا گرانبار بکنت و آ رۆچ اَناگت شمئے گُٹّا لۆپ ببیت.
پمێشکا هروهد هُژّار بێت و دْوا بکنێت، تان شمارا آ رۆچا که چُشَ بیت و اے جاور په سرَ رسنت در رئوگئے واک ببیت و انسانئے چُکّئے بارگاها اۆشتات بکنێت.“
آییا دنیائے سجّهێن مردم چه یکّێا پێدا کرتگ و سجّهێن کئوم و کُٹُم دنیائے چارێن کُنڈان تالان کرتگ‌اَنت. آیانی دئور و باریگ و هَند و جاگهانی مرز و سیمسری هم، پێسرا گیشّێنتگ‌اَنت،
”بچار، من دُزّکاییَ کایان. بَهتاور هما اِنت که آگهَ مانیت و وتی پۆشاکان تئیارَ داریت تانکه آ جاندرا در مئیئیت و آییئے ننگ گِندگ مبیت.“
