17 نُنُّکئے گِندگا رَند، شپانکان اے چُکّئے بارئوا هرچے که چه پرێشتگان اِشکتگ‌اَت، مردم سَهیگ کرتنت.
او سجّهێن هُداتُرسان! بیاێت و بِشکنێت، هما چیزّانَ گوَشان که په من کرتگ‌اَنتی.
گڑا آ، په اِشتاپی راه گپت و همۆدا شتنت، ایسُّپ و مَریمِش در گێتکنت و نُنُّکِش کَهدانئے تها دیست.
آ مردمان که شپانکانی هبر اِشکت، هئیران و هَبَکّه منتنت.
آ هم، هما ساهتا آیانی کِرّا آتک، هُدائے شُگری گپت و گۆن هما سجّهێن مردمان که اورشَلیمئے رَکّێنگئے رَهچار اَتنت، گوَشتی: ”اے چُکّ هما رَکّێنۆک اِنت.“
”لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُدایا گۆن تئو چۆنێن کارے کرتگ.“ آ مرد شت و وتی شهرا جاری جت که ایسّایا گۆن آییا چے کرتگ.
