41 وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و
چه منی چمّان اَرسئے کئورَ تچنت که تئیی شَریَتئے رَندگیری کنگَ نبیت.
بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت، که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.
بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان، همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.
گوَشتی: ”دْرێگتا تئو، هئو، همے تئو، مرۆچی بزانتێن که کجام چیزّ، په تئو سُهل و آسودگی آورتَ کنت. بله بَژن و اَپسۆز که نون آ چه تئیی چمّا چێر و اَندێم اِنت.
ایسّایا گرێت.
