15 بله آییا بادشاهی رَست و وتی مُلکا پِر ترّت و آتک. گڑا هُکمی کرت هما دهێن هِزمتکاران که زَرّی داتگ‌اَتنت بیارنت، تان بزانت آیان چینچُک نَپ و سوتّ کَٹّتگ.
بازێن وهدێا رَند، اے هِزمتکارانی هُدابُند پِر ترّت و آتک و چه آیان هسابی لۆٹت.
بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چێا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت.
بله هما مُلکئے مردمان چه آییا نپْرتَ کرت. آییئے رئوگا رَند، کاسِد و کُلئوِش راه دات که ’ما نلۆٹێن اے مرد، مئے سرا بادشاهی بکنت.‘
ائولی هِزمتکار آتک و گوَشتی: ’او واجه! چه تئیی یکّێن اَشرپیا، من ده اَشرپی کَٹّتگ.‘
