4 تان لهتێن وهدا، کازیا جنۆزامئے پریاتئے نێمگا هچّ دلگۆشَ نکرت، بله رَندا دلا هئیالی کرت که ’راست اِنت، منا نه هُدائے تُرس اِنت و نه مردمانی پرواه.
نون وتی دلا پِگری کرت که ’چے بکنان؟ منا په اِشانی اَمبار کنگا جاگه نێست.‘
هسابدارا وتی دلا جێڑت: ’نون چۆن بکنان که منی واهند منا چه کارا در کنگا اِنت، بَرد و کۆڈال من جتَ نکنان، پِنڈگا هم منا لَجّ کنت.
گوَشتی: ”شهرێا، یکّ کازیے هست‌اَت که آییا نه چه هُدایا تُرست و نه مردمانی پرواهیَ کرت.
هما شهرا، جنۆزامے هم هست‌اَت که هروهد کازیئے کِرّا آتک و مِنّتوار اَت که آییئے هَکّا چه دئینکارا بگیپت.
نون باگئے هُدابندا وتی دلا پِگر کرت که ’چۆن بکنان؟‘ اے رندا، وتی دۆستێن چُکّا راهَ دئیان، بلکێن آییئے روا بدارنت.
