12 وهدے دێم په یکّ مێتگێا پێداک اَت، ده سْیَه‌گَرّیێن مردم گۆن آییا دُچار کپت. دور اۆشتاتنت و
هُداوندا گوَشت: ”دستا پدا کباهئے تها کن.“ آییا دست پدا کباهئے تها کرت. دستی که چه کباها در کرت، ته دست وشّ بوتگ‌اَت و دستئے پۆست جانئے اے دگه جاگَهانی پۆستئے پئیما اَت.
بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگ‌اَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
دگه رۆچے، ایسّا یکّ شهرێا اَت. اۆدا مردے سرا تان پادا سْیَه‌گَرّئے نادْراهیا گپتگ‌اَت. وهدے ایسّایی دیست، آتک و دێم په چێر کپت، دَزبندی‌ای کرت: ”او واجه! اگن تئو بلۆٹئے منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“
