8 واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگاَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت.
هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن، چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ، که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے، چُکِّش بازَ بنت و آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
باید اِنت په هۆشمَندی اِشانی دێما بدارێن، اگن اے گێشتر ببنت و مارا جنْگے بگیپت، اے مئے دژمنانی همراهَ بنت و گۆن ما جنْگَ کننت و پدا چه مئے مُلکا تچنت و رئونت.“