44 وهدے تئیی تئیارجۆڑیئے تئوار منی گۆشان کپت، چُکّ چه گَلا لاپئے تها سُرِت.
اَنچُش که مَریمئے تئوار اِلیزابِتئے گۆشان کپت، آییئے لاپا، چُکّا سِرّ بست و اِلیزابِت چه پاکێن روها پُرّ بوت.
من کئے آن که منی هُداوندئے مات منی گِندگا بیئیت؟
بَهتاور ائے تئو که باوَرِت کرتگ، چێا که هُداوندئے هما هبر که گۆن تئو گوَشگ بوتگ‌اَنت، سَرجمَ بنت.“
آ رۆچا، شادکامی بکنێت و گَلا بال ببێت، چێا که آسمانا شمئے مُزّ سکّ باز اِنت. آیانی پت و پیرێنان هم گۆن نبیان همے ڈئولا کرتگ.
