14 آ، په تئو شادهی و وشّیَ کاریت و چه آییئے بوتنا بازێنے هم شادانَ بیت،
سارَها گوَشت: ”هُدایا منا ’کَندَگ‘ داتگ و هرکَس که سهیگَ بیت، گۆن منَ کَندیت.“
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
چێا که آ، هُداوندئے چمّان مزنێن مردمے بیت. نباید اِنت شراب و دگه هنۆش و بێسار کنۆکێن چیزّان دپ پِر بکنت و بوارت. آ، ماتئے لاپا چه هُدائے پاکێن روها پُرَّ بیت.
آییئے چِلّگیئے هال که سیاد و همساهگان سر بوت و اِشکتِش هُداوندا آییئے سرا مزنێن مِهر و رهمتے کرتگ، گڑا گۆن آییئے وشّیا هۆر و شریکدار بوتنت.
