37 ایسّایا گوَشت: ”تئو آ دیستگ. همش اِنت که گۆن تئو هبر کنگا اِنت.“
هُداوند وتی دلئے راز و رمزان گۆن هداتُرسان درشانَ کنت، وتی اَهد و پئیمانا په آیان پَجّارێنیت.
آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
ایسّایا گوَشت: ”من که گۆن تئو هبرا آن، من هما آن.“
هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان.
گوَشتی: ”او هُداوند! ایمانُن آورت“ و ایسّائے پادان کپت.
