28 گڑا جُستِش کرت: ”ما چۆن هما کاران سَرجم بکنێن که هُدااِش چه ما لۆٹیت؟“
پدا یکّ مردے ایسّائے کِرّا آتک و جُستی کرت: ”او استاد! من کجام نێکێن کاران بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“
چه شَریَتئے کازیان یکّے، ایسّائے کِرّا آتک و په آییئے چَکّاسا جُستی کرت: ”او استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“
بله په اے زئوال بئیۆکێن وراکا جُهد مکنێت، په هما وراکا جُهد بکنێت که اَبدمانێن زِندَ بَکشیت، په هما وراکا که انسانئے چُکّ شمارا دنتی. چێا که هُداێن پتا آییئے سرا وتی رَزامندیئے مُهر جتگ.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”آ کارا که هُدا چه شما لۆٹیت، آ کار اِش اِنت: هما کَسئے سرا ایمان بیارێت که هُدایا راه داتگ.“
آ چه جێلا در کرتنت و گوَشتی: ”او واجهان! من په وتی رَکّگا چے بکنان؟“
وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“
نون پاد آ و شهرا برئو. همۆدا گوَشنت ترا چِه کار کنگی اِنت.“
