23 گڑا مُریدانی نیاما اے هبر شِنگ بوت که آ مُرید هچبرَ نمریت. بله ایسّایا نگوَشتگ‌اَت که آ نمریت، تهنا گوَشتگ‌اَتی: ”اگن منی رَزا همے ببیت که اے تان منی آیگئے وهدا زندگ بمانیت، تئیی چِه کارے هرابَ بیت؟“
جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نه‌اَنت. آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم. چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
انسانئے چُکّ گۆن وتی پتئے مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی مُزّا دنت.
هما رۆچان یکّ رۆچے، پِتْرُس ایسّائے باوَرمندانی نیاما، که کِساس یکّ سَد و بیست مردم اَتنت، پاد آتک و
اۆدا ما وتی لهتێن باوَرمندێن برات دیست و آیان لۆٹت تان هپتگێا آیانی کِرّا بدارێن. چه اۆدا رومئے شهرا رَستێن.
پمێشکا، او براتان! چه وت هپت اَنچێن نێکنامێن مردم گچێن بکنێت که چه پاکێن روه و هُدایی زانت و زانگا سررێچ ببنت تان اے زِمّه و ڈُبَّها همایانی کۆپگا بلَڈّێن و
او براتان! تان هُداوندئے آیگا، سَبر و اۆپار کنێت. بچارێت که دِهکان چِه پئیما ودارَ کنت تان زمین وتی پُراَرزشێن بَرا برۆدێنیت، آ په اێرَهتی و بهاری هئوران چۆن وداریگ اِنت.
بله هما چیزّانی سرا که شما وتا مُهر داشتگ، تان منی آیگا وتا اَنچُش بدارێت.“
