6 آییا رَند، شَمون‌پِتْرُس آتک و رَست و کَبرئے تها شت. آییا هم دیست که پَٹّی همۆدا اَنت.
دَروازگپانێن مۆلدا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”زانا، تئو چه اے مردئے مُریدان نه‌ائے؟“ آییا گوَشت: ”نه، نه‌آن!“
آ وت کَبرئے تها نَشُت، بله سرُکی کَشِّت و دیستی که لیلُمێن پَٹّی اێر اَنت.
هما دَزمالی هم دیست که ایسّائے سرا بستگ‌اَت، بله دَزمال پَٹّیانی کِرّا نه‌اَت، پێتکگ‌اَت و کمّے دورتر یکّ کِرّێا اێر اَت.
گڑا هما مُرید که ایسّایا باز دۆست اَت، آییا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”اے هُداوند اِنت!“ شَمون‌پِتْرُس جاندر اَت. وهدے اے هبری اِشکت، وتی کباهی گوَرا کرت و آپا دئوری کرت.
