29 ایسّایا گوَشت: ”تئو پمێشکا باور کرت که منا دیستِت. بله بَهتاور هما اَنت که منا نگندنت و باورَ کننت.“
بله شمئے چمّ بَهتاور اَنت که گِندنت و شمئے گۆشَ اِشکننت.
بَهتاور ائے تئو که باوَرِت کرتگ، چێا که هُداوندئے هما هبر که گۆن تئو گوَشگ بوتگ‌اَنت، سَرجمَ بنت.“
تومایا گوَشت: ”او منی هُداوند، او منی هُدا!“
رندا، آ مُرید که پێسرا کَبرئے سرا رَستگ‌اَت، کَبرئے تها شت. اے چیزّی دیستنت و باوری کرت.
ایسّایا گوَشت: ”شما تان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیَ نگندێت، هچّ پئیما ایمانَ نئیارێت.“
شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت،
